நீயென்று உணர்

உடல் பதற 

அலறி விரையும் 

நூற்றியெட்டு..

தொடர்கிறது 

மிருகம்..

விலகுகிறது 

மனிதம்..

பிரார்த்திக்கிறது 

தெய்வம்..

புன்னகை

கூந்தல் உச்சி

நெற்றிச் சரிவு 

புருவ வளைவு 

விழி விசை

கன்னக் குழி..

கிறங்கி 

இறங்கி 

தவறி

கடந்து 

விழுந்து..

வெடவெடத்து

விறுவிறுத்து

நினைவு மீண்டு

நிதானித்து..

நாசி மேட்டில் 

இளைப்பாறி      

இதழ்களில்

எழுதிச் சென்ற 

வரிகளில்
உருவான கவிதை.

ஈர்ப்பு

அகலத் தாள் மீது
கொட்டிய
எண்ணத் துணுக்குகளாய்
பரவிக் கிடந்த
என்னை,
தள்ளி நின்றே
திசை திருப்பி
ஒருமுகப்படுத்தி
ஒன்று கூட்டி
ஆறடிக் கவிதையாய் விரித்த
காந்தமே,
விலகிவிடாதே!
சிதறிவிடுவேன்!